Dag lieve dominee,
Ik zie u nog zo voor me, met uw altijd
zwarte hand. Hoe fascinerend om tijdens de zegen te zien hoe u uw ene
arme met uw andere hand naar boven bracht en hoe die arm dan al
zegenend naar beneden zakte. Als 15 jarig meisje kwam ik voor het
eerst bij u op catechisatie, samen met nog 2 andere meiden die u
waarschijnlijk al kende vanaf hun geboorte. Zo lang was u al dominee
in Arnhem. Ik woonde er nog maar net. Eigenlijk woonde ik er nog niet
eens, maar was ik bij kerkmensen in de kost, om zo mijn examenjaar
maar op 1 school te hoeven doen. En u was erbij, die 28ste mei 1969.
U stond gewoon te wachten, samen met mijn ouders en met al die andere mensen, om te
horen wat de uitslag was voor mij. En 's avonds kwam u het vieren dat
ik geslaagd was. Wat was u een lieve, betrokken dominee! Er was alle
ruimte op catechisatie om te praten over dingen die ons
bezighielden. Zoals glaasje draaien......U praatte zo gewoon met ons over allerlei dingen , zoals over de besnijdenis.....de betekenis
ervan, maar ook het plekje!! Ik kende maar 1 plekje waar 'voor'
voorkwam en dat was voorhoofd! Maar ja, ik was 15 en zo GROEN als
gras........
En ineens was u weg!! Was daar een
zwarte zondag, waarop de mensen de kerk uitliepen en nog een zwarte
zondag, waarop allerlei namen afgelezen werden van de mensen die er
ook ineens niet meer waren. En zwarte dinsdagen, want ons
catechesatiegroepje bestond ook ineens niet meer.
En nu, nu bent u in eer hersteld. Bent
u volledig gerehabiliteerd. Opeens bent u weer volop in mijn leven
aanwezig met een stroom aan emoties, waarvan ik niet geweten heb dat
ik ze had.
Nou was ik niet alleen GROEN op het
gebied van........maar toen ook een GROENTje op het gebied van
emoties en hoe er mee om te gaan. Wegstoppen die handel, dan is het
er ook niet. Maar ik herinner me wel mijn boosheid, de 'brutaliteit'
tegen mijn ouders, het geklap met deuren, het gevoel van
vervreemding, wat ik deel met de GKV kerkenraad in Arhem, van nu. Verdriet.
Nu voel ik, naast grote blijdschap en
dankbaarheid voor uw eerherstel, vooral spijt. Spijt dat ik er niet
voor u was toen u geschorst werd. Dat ik u niet eens gedag heb gezegd
of een kaartje stuurde om u te bedanken voor dat fijne
catechisatiejaar, voor uw betrokkenheid, voor uw liefde. U was echt
een goede herder. Dus doe ik het nu, postuum.
Dank u wel, lieve dominee Scheele, dank
u wel dat ik bij u mezelf mocht zijn, met al mijn vragen, met al mijn
opmerkingen, met mijn schrik.☺
Dank u wel, dat u zo betrokken was op
mijn leven, dat u er was op zo'n spannend moment als een
examenuitslag. Dank u wel dat u er was om mijn feestje mee te vieren.
Ik bied u mijn excuus aan dat ik dat 47 jaar geleden niet gedaan heb.
Dag lieve dominee, tot ooit.......met
twee handen! ♥
Geen opmerkingen:
Een reactie posten